Και η διάγνωση… διαβήτης !
Share
Τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται έξαρση στην εκδήλωση του νεανικού διαβήτη
(σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1) σε όλο και μικρότερες ηλικίες, ακόμα και σε βρέφη.
Το άκουσμα της λέξης «διαβήτης» έρχεται ως μια αναταραχή που διαταράσσει
ανεπιστρεπτί τη ζωή του παιδιού που νοσεί, αλλά και της οικογένειάς του. Είναι σοκ, μια ισχυρή καταιγίδα, που ο γονιός καλείται να αντιμετωπίσει και να σταθεί δίπλα στο παιδί του, πολύτιμος σύμμαχος στον ανεπιθύμητο συγκάτοικο που εισέβαλεστη ζωή του.
Ποια είναι τα στάδια της αντίδρασής μας στη νέα πραγματικότητα;
Αρχικά η άρνηση. Δεν το δεχόμαστε, σκεφτόμαστε πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ζητούμε και δεύτερη ιατρική εκτίμηση. Αντιστεκόμαστε στη νέα πραγματικότητα, την απορρίπτουμε. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωη μας σαν να μην άλλαξε κάτι. Νιώθουμε σύγχυση, πανικό, άγχος κατάρρευση και άρνηση συνεργασίας με τον θεράποντα ιατρό. Ένα στάδιο δύσκολο, που όσο λιγότερο διαρκέσει τόσο πιο ανώδυνα θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Αμέσως μετά την άρνηση, έρχεται ο θυμός.
Αναρωτιόμαστε γιατί συνέβη στο παιδί μας, ή αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε «το κακό». Ξεσπάμε οπουδήποτε προκειμένου να εκφράσουμε την οργή μας ή την απελπισία μας.. Και πρέπει να εκφράσουμε το θυμό μας για να μπορέσουμε μετά απελευθερωμένοι να ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Στη συνέχεια ακολουθεί η διαπραγμάτευση, το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην
άρνηση και την αποδοχή. Συνειδητοποιούμε τη μονιμότητα της νέας πραγματικότητας και αρχίζουμε να κατανοούμε πως δεν γίνεται πλέον να εθελοτυφλούμε.
Ψυχικά δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε. Τα «γιατί» και τα «αν» μας κατακλύζουν και νιώθουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε να σηκωθούμε και να παλέψουμε . Και αυτό μας βυθίζει στο τέταρτο στάδιο, την κατάθλιψη, το κλείσιμο στον εαυτό μας. Είναι το στάδιο που γνωρίζουμε πλέον, πως το πρόβλημα είναι ολοζώντανο μπροστά μας και δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθανόμαστε ματαίωση, απελπισία, τύψεις και σκοτάδι μέσα μας. Ενα στάδιο επώδυνο, μα αναγκαίο για να καταλήξουμε στο τελευταίο στάδιο, στην αποδοχή.
Και αποδοχή σημαίνει πως συνεχίζουμε τη ζωή μας μαζί με τον διαβήτη ειρηνικά και προσπαθούμε να τον εντάξουμε στην καθημερινότητα μας , χωρίς να τον φοβόμαστε, μα και χωρίς να τον αγνοούμε . Αρχίζουμε να βλέπουμε φως στο σκοτάδι και ελπίδα για το αύριο! Βάζουμε τέρμα στην παραίτηση και ξεκινάμε τον καθημερινό μας αγώνα με πείσμα αισιοδοξία και δύναμη!
Το πόσο θα διαρκέσει το κάθε στάδιο είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του γονέα και το
πώς έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις φουρτούνες της ζωής . Όσο γρηγορότερα όμως φτάσουμε στην αποδοχή τόσο γρηγορότερα θα καταφέρουμε να στηρίξουμε το παιδί μας και μαζί με το διαβήτη να ατενίσουμε το αύριο με ελπίδα και αισιοδοξία! Με την δύναμη που έχουμε μέσα μας, την στήριξη των δικών μας ανθρώπων και την απεριόριστη αγάπη μας για το παιδί μας θα καταφέρουμε ένα ήρεμο ταξίδι με τον διαβήτη!
(σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1) σε όλο και μικρότερες ηλικίες, ακόμα και σε βρέφη.
Το άκουσμα της λέξης «διαβήτης» έρχεται ως μια αναταραχή που διαταράσσει
ανεπιστρεπτί τη ζωή του παιδιού που νοσεί, αλλά και της οικογένειάς του. Είναι σοκ, μια ισχυρή καταιγίδα, που ο γονιός καλείται να αντιμετωπίσει και να σταθεί δίπλα στο παιδί του, πολύτιμος σύμμαχος στον ανεπιθύμητο συγκάτοικο που εισέβαλεστη ζωή του.
Ποια είναι τα στάδια της αντίδρασής μας στη νέα πραγματικότητα;
Αρχικά η άρνηση. Δεν το δεχόμαστε, σκεφτόμαστε πως δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ζητούμε και δεύτερη ιατρική εκτίμηση. Αντιστεκόμαστε στη νέα πραγματικότητα, την απορρίπτουμε. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τη ζωη μας σαν να μην άλλαξε κάτι. Νιώθουμε σύγχυση, πανικό, άγχος κατάρρευση και άρνηση συνεργασίας με τον θεράποντα ιατρό. Ένα στάδιο δύσκολο, που όσο λιγότερο διαρκέσει τόσο πιο ανώδυνα θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Αμέσως μετά την άρνηση, έρχεται ο θυμός.
Αναρωτιόμαστε γιατί συνέβη στο παιδί μας, ή αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε «το κακό». Ξεσπάμε οπουδήποτε προκειμένου να εκφράσουμε την οργή μας ή την απελπισία μας.. Και πρέπει να εκφράσουμε το θυμό μας για να μπορέσουμε μετά απελευθερωμένοι να ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
Στη συνέχεια ακολουθεί η διαπραγμάτευση, το ενδιάμεσο στάδιο ανάμεσα στην
άρνηση και την αποδοχή. Συνειδητοποιούμε τη μονιμότητα της νέας πραγματικότητας και αρχίζουμε να κατανοούμε πως δεν γίνεται πλέον να εθελοτυφλούμε.
Ψυχικά δεν είμαστε ακόμα έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε. Τα «γιατί» και τα «αν» μας κατακλύζουν και νιώθουμε πως δεν θα τα καταφέρουμε να σηκωθούμε και να παλέψουμε . Και αυτό μας βυθίζει στο τέταρτο στάδιο, την κατάθλιψη, το κλείσιμο στον εαυτό μας. Είναι το στάδιο που γνωρίζουμε πλέον, πως το πρόβλημα είναι ολοζώντανο μπροστά μας και δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθανόμαστε ματαίωση, απελπισία, τύψεις και σκοτάδι μέσα μας. Ενα στάδιο επώδυνο, μα αναγκαίο για να καταλήξουμε στο τελευταίο στάδιο, στην αποδοχή.
Και αποδοχή σημαίνει πως συνεχίζουμε τη ζωή μας μαζί με τον διαβήτη ειρηνικά και προσπαθούμε να τον εντάξουμε στην καθημερινότητα μας , χωρίς να τον φοβόμαστε, μα και χωρίς να τον αγνοούμε . Αρχίζουμε να βλέπουμε φως στο σκοτάδι και ελπίδα για το αύριο! Βάζουμε τέρμα στην παραίτηση και ξεκινάμε τον καθημερινό μας αγώνα με πείσμα αισιοδοξία και δύναμη!
Το πόσο θα διαρκέσει το κάθε στάδιο είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας του γονέα και το
πώς έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις φουρτούνες της ζωής . Όσο γρηγορότερα όμως φτάσουμε στην αποδοχή τόσο γρηγορότερα θα καταφέρουμε να στηρίξουμε το παιδί μας και μαζί με το διαβήτη να ατενίσουμε το αύριο με ελπίδα και αισιοδοξία! Με την δύναμη που έχουμε μέσα μας, την στήριξη των δικών μας ανθρώπων και την απεριόριστη αγάπη μας για το παιδί μας θα καταφέρουμε ένα ήρεμο ταξίδι με τον διαβήτη!